Përse u drejtohen atyre me fjalë të papërshtatshme, zvogëlojnë rëndësinë e arritjeve të të tjerëve? Përse kur ndien që kanë forcë sadopak të vogël mbi dikë, fillojnë të ndiejnë kënaqësi? Çfarë kënaqësie gjejnë në të?
Njerëzit të cilët mendërisht nuk janë mjaft të pjekur janë të prirë që të shoqërohen me “njerëz më të vegjël”. Më vonë synojnë që njerëzit e vet të dashur, përkatësisht njerëzit më të afërt t’i “shndërrojnë në “më të vegjël se vetja”.
Me të huajt kjo gjë vështirë u shkon, andaj orientohen në familjarët e afërt.
Më së keqi kalojnë ata të cilët nga njeriu i tillë në njëfarë mënyre varen, qoftë emocionalisht qoftë materialisht.
Njerëzit e tillë ndihen më të sigurt dhe më superiorë kur poshtërojnë të tjerët. Përpiqen që jeta e tyre gjithë rrethit t’u duket e suksesshme, e paarritshme, më e larta, më ndryshe.
Në esencë dhe në thellësi të shpirtit, njerëzit e tillë janë shumë frikacakë. Ndoshta do të mund të thuhej që nuk kanë shpirt. Kanë vetëm dëshirën që të tjerët t’i konsiderojnë superiorë.
Psikologët thonë që njerëzit e tillë në këtë mënyrë në të vërtetë poshtërojnë veten dhe që megalomania e tyre është shenjë e kompleksit të fshehur të vlerave të ulëta.
Ilaçi i vetëm për njerëzit e këtillë është shërimi i kompleksit dhe i manisë të cilat i kanë. Mirëpo, problemi më i madh është që ata këtë kurrë nuk do ta pranojnë, andaj është e sigurt që kurrë nuk do të shërohen…
