Ndonjëherë njerëzit largohen nga ne pa na dhënë shpjegime, duke na lënë të merremi me një mungesë të dhimbshme dhe të papritur që na shqetëson jetën tonë.
Kur kjo ndodh, ne nuk mund të mendojmë për asgjë përveç egoizmit të tyre dhe gabimit të madh që kanë bërë për ne. Dhe kur arrijmë të përmbajmë zemërimin tonë, fillojmë të mendojmë se sa e padrejtë është, sepse nuk e meritojmë.
Në të njëjtën kohë, një re plot trishtim dhe keqardhje është instaluar mbi kokat tona, duke hedhur një hije me të cilën duhet të jetojmë së bashku për një kohë të gjatë.
Kjo errësirë do të na bëjë të vetëdijshëm për zhgënjimin, tradhtinë dhe mosbesimin. Megjithatë, kur bie në këtë humnerë, kjo do të thotë që liria jonë është afër. Sepse kur dikush na braktis në këtë mënyrë, kjo do të thotë që ne nuk e meritojmë shoqërinë e tyre.
Më mirë të jesh i zhgënjyer se sa të jetosh në një gënjeshtër
Kur dikush largohet pa dhënë shpjegime, diçka brenda nesh thyhet. Ne ndoshta kurrë nuk do ta kuptojmë se çfarë na ndodhi saktësisht, por e dimë se me të vërtetë dhemb.
Megjithatë, zhgënjimet janë më pak të dhimbshme nëse mund të ruajmë integritetin tonë. Për këtë arsye, edhe nëse zëvendësimi i dashurisë për të tjerët me vetëdashuri është një proces i vështirë, e vërteta është se në këtë mënyrë do të ndryshojmë një tiran të padurueshëm në një mik të mirë.
Kur një person na braktis në mënyrë të padrejtë, kur na lë pa një shpjegim dhe pa u përpjekur të ndërmjetësojmë, mund të jemi të sigurt se do të vijë dita kur do t’iu vijë keq që na kanë humbur.
Siç thonë, ata që nuk na duan, nuk na meritojnë. Dhe nëse ai është larguar, kjo ndodh për shkak se ai nuk ishte në lartësinë tonë ose për shkak se niveli i pjekurisë emocionale e pengonte atë të shihte se kishte mijëra mënyra më të mira për t’u larguar ose për të gjetur një zgjidhje për problemet. Me pak fjalë, ikja është për frikacakët dhe nuk është zgjidhja fituese, por më e hidhura dhe e pafalshme.
Çfarë duhet të bëjmë kur dikush zhduket nga jeta jonë?
Kur dikush na lë në këtë mënyrë, ne ndërmarrim një betejë të brendshme në të cilën ne jemi të dyzuar midis pritjes që ai të kthehet me bishtin ndër shalë ose të rifillojmë jetën tonë dhe të fillojmë të bashkëjetojmë vetëm me veten tonë. Kjo zgjedhje e fundit është ajo që përfshin vështirësitë më të mëdha për të kapërcyer, sepse ne nuk jemi më në gjendje të qëndrojmë vetëm.
Ndoshta në këtë rast ka shumë gjëra që do të donim të thonim. Dhimbja, keqardhja dhe të gjitha këto emocione nuk mund të qëndrojnë brenda nesh, ne duhet t’i heqim ato, madje duke imagjinuar se e kemi atë person para nesh, duke i grisur letrat në mijë copa.
Një nga mundësitë më të mira është të shkruani një letër personit që na dëmtoi, në të cilin shpjegojmë se si na bëri të ndihemi nga braktisja e tij. Pasi ta bëni këtë, është mirë ta djegësh letrën, sepse ky gjest është çlirimi më i mirë.
Cili është hapi i fundit për t’u çliruar nga dhimbja?
Pasi të shkruani letrën tonë dhe të largoni ndjenjat dhe emocionet tona, është koha për të falur.
Sepse prapa zemërimit dhe asaj braktisjeje të paskrupullt shtrihet një trishtim i madh, një poshtërim i pafund dhe më i dhimbshëm i zhgënjimeve. Për këtë arsye, çlirimi nga këto ndjenja do të na lejojë të fillojmë të ndalojmë të ecurën në buzën e greminës.
Çfarëdo që të ndodhë, ajo që nuk duhet të harrojmë kurrë është se çdo përvojë e dhimbshme përmban brenda vetes një farë të vogël të rritjes dhe çlirimit.
