Unë e urrej faktin që nuk jam në gjendje të kontribuoj.
Gjithmonë flitet shumë për hendekun gjinor të pagave.
Por ka një lloj tjetër boshllëku rreth çështjes së pagave në marrëdhëniet e mia, me të cilat akoma jam duke u përpjekur të bëj paqe: Faktin që unë kurrë nuk do të fitoj aq shumë sa burri im. As nuk do t’i afrohem.
Situata jonë nuk është natyrisht unike, në fakt është rregull: rreth 28% e grave të martuara bëjnë më shumë sesa bashkëshortët e tyre meshkuj.
Tani, dhe për një të ardhme të parashikueshme, unë do të fitoj, por një pjesë të pagës së partnerit tim. Arsyeja nuk është politike, por fakti i thjeshtë që ne jemi në industri krejtësisht të ndryshme.
Unë jam shkrimtare, ndërsa partneri im është në një pozicion të lartë në automatizimin e procesit robotik (mos më pyesni se çfarë do të thotë saktësisht, nuk jam plotësisht e sigurt se çfarë do të thotë). Edhe nëse e arrij ëndrrën time për t’u bërë redaktore – besimi i një reviste madhore, kufiri i pagave të karrierës sime të zgjedhur nuk do të afrohet me atë të partnerit tim.
Ajo që po më shqetëson mua tani është se sa është e balancuar jeta jonë.
Shihni, unë e kam ndjekur njeriun tim në anën tjetër të botës. Ai është vendosur me një punë me pagë të lartë në Nju Jork dhe unë po përpiqem përsëri të fus këmbët në dyert e mediave.
Përveç fundjavave, ditët e mia janë të mbushura me aplikime për punë dhe duke pritur përgjigjen që e di se nuk do ta marr.
Në Australi, ne kemi kontribuar në mënyrë të barabartë për familjen. Unë atëherë punoja me kohë të plotë si redaktore e përmbajtjes për një markë të modës dhe megjithëse paga e tij u dyfishua, ne kontribuam në familje 50-50. Në atë kohë, situata jonë financiare nuk ishte problem, sepse jeta jonë së bashku ishte e barabartë.
Tani, ai paguan pothuajse për gjithçka. Ai mbulon plotësisht qiranë dhe faturat, që është trefishi i asaj që paguanim në Melburn. Unë paguaj për gjërat argëtuese (darka, pije fundjavë, etj). Por për shkak të krenarisë sime, kjo situatë më bën të ndihem keq.
Ne kemi folur për të dhe ai e di se sa e irrituar jam nga situata. Por, kurrë nuk është ankuar dhe me sa di unë, nuk e shqetëson aspak kjo gjë.
Por edhe kur të marr diçka të përhershme, jeta jonë në SH.B.A. nuk do të kthehet kurrë më pas, përveç nëse ndryshoj profesion. Deri atëherë, çekuilibri është diçka me të cilën do të mësohem.
