Të jesh i lumtur është arti i zgjedhjes personale. Mund të kemi fat në një kohë të caktuar, por në shumicën e rasteve varet nga vetë ne: nga vendimet që marrim. Për këtë arsye, është e nevojshme të përvetësohet një perspektivë jo vetëm më pozitive, por edhe më realiste, ku vetëdija dhe vetëvlerësimi do të jenë gjithnjë themelore.
Të mësosh artin e injorimit të njerëzve të këqij jo gjithmonë funksionon me të gjithë njerëzit, por kur vendosim një herë e përgjithmonë se është e nevojshme të vazhdojmë të ndjekim rrugën tonë pa shumë shpërqendrime për të vazhduar të jemi të lumtur, aq më shumë do të përmirësohemi. Ja pse.
Pjesa më e madhe e stresit të shkaktuar nga jeta dhe angazhimet e përditshme jepet nga shqetësimet e kota që jemi mësuar të bombardohemi në çdo moment të ditëve tona. Sfida që duhet të pranojmë është të dimë se si të krijojmë një hierarki të vërtetë shqetësimesh dhe të mësojmë artin delikate të injorimit të njerëzve të këqij që na shoqërojnë në udhëtimin e jetës sonë.
Ata që nuk bëjnë asgjë, por që flasin prapa krahëve tanë, të cilët janë ziliqarë për qëllimet tona dhe mënyrën tonë të të jetuarit, ose të cilët thjesht nuk tregojnë as ndjenjën më të vogël të dashurisë, e bëjnë jetën tonë bosh dhe plotësisht negative.
Ne duhet të mësojmë artin e rafinuar të njohjes se si t’i injorojmë njerëzit me probleme dhe nuk ka rëndësi nëse ata janë të afërm, miq ose bashkëpunëtorë. Jeta është shumë e shkurtër për të lejuar që këta njerëz negativë të ndikojnë tek ne me natyrën e tyre të egër, edhe nëse vetëm në mendimet tona. Kur të mund t’u themi jo këtij lloji njerëzish, jeta jonë do të përmirësohet dukshëm dhe ne do të jemi në gjendje të përqendrohemi në atë që me të vërtetë ka rëndësi dhe që është e rëndësishme për ne: qëllimet tona, njerëzit që duam, gjërat që na bëjnë vërtet të lumtur.
Në fillim kjo praktikë mund të jetë e shëndetshme, por më pas mund të bëjë që ne të ndihemi fajtorë, sepse që fëmijë ne jemi mësuar që duhet të jemi të mirë me të gjithë njerëzit dhe nga ky këndvështrim eliminimi i plotë i një individi mund të konsiderohet si forma maksimale e vrazhdësisë. Por në fund të fundit bëhet fjalë për jetën tonë dhe një egoizëm i shëndetshëm është i pashmangshëm nëse duam të ndihemi mirë, përndryshe jemi të dënuar të vuajmë pa qenë nevoja. Mbi të gjitha, hakmarrja më e mirë është harresa.
