Trembëdhjetë dhëmbë peshkaqenësh janë zbuluar nga zhytës në një vrimë nënujore në Meksikën qendrore, duke mbështetur teoritë e antropologëve se qyteti i Maderia dikur ishte nën det.
Kryeqyteti i shtetit meksikan të Yucatán ka një trashëgimi të pasur të popullit të lashtë Maja dhe një popullsi të tanishme prej 777.615, megjithatë falë zbulimit të zhytësve të dhëmbëve të peshkaqenit 2.5 milionë vjeçar, teoria që mund të ketë jetuar dikur nën ujë tani ka prova thelbësore.
Pesëmbëdhjetë fosile dentare u gjetën në total me trembëdhjetë prej tyre besohet se i përkisnin tre specieve të ndryshme të peshkaqenëve, duke përfshirë një megalodon i cili ekzistonte mbi 2.5 milionë vjet më parë.
Midis fosileve ishin vertebrat e fosilizuara që mund t’i përkisnin një kafshe të zhdukur dhe eshtrash njerëzore të fosilizuara, të gjitha ato të ngulitura në muret e një vrime nënujore natyrale.
Fosilet i përkasin periudhës së Pleiocenit, epokës në kohëzgjatjen gjeologjike që shtrihet nga 5 milionë në 2.5 milionë vjet më parë, dhe Miocene, një epokë gjeologjike e hershme që shtrihet midis 23 dhe 5 milionë vjet më parë.
Megalodoni, që do të thotë dhëmb i madh, jetoi midis 15.9 dhe 2.6 milionë vjet më parë.
Ai konsiderohet të jetë një nga grabitqarët më të mëdhenj dhe më të fuqishëm në historinë vertebrore dhe mbetjet fosile sugjerojnë se ishte i gjatë 18 metra.
Mendohet se përbindëshi dukej si një version më i butë i peshkaqenit të bardhë të sotëm shumë të frikshëm dhe peshonte deri në 100 tonë.
Megalodoni është i njohur nga rruazat e fosilizuara dhe dhëmbët, të cilët janë trekëndësh dhe 20 centimetra në gjatësi diagonale.
Peshkaqeni i lashtë mund të notonte me shpejtësi të madhe dhe të vriste një larmi të gjerë të preve, si breshkat e detit dhe balenat.
