Le të mos i humbasim njerëzit empatikë. Fjala “empati” kohët e fundit po bëhet paksa e fryrë, në kuptimin që ndonjëherë përdoret paksa në mënyrë jo të duhur. Ajo zakonisht përpiqet të përcaktojë një person të durueshëm, të aftë të dëgjojë dhe t’i përgjigjet gjendjeve të të tjerëve.
Mund të thuhet se një person empatik është disi i veçantë në të gjitha aspektet. I veçantë në kuptimin që ndonjëherë mund të jetë edhe i bezdisshëm që ta keni përreth. Le të shohim pse.
Mund të thuhet se një person empatik është një lloj makine e së vërtetës (e quajtur edhe një “poligraf”) që udhëton. Në kuptimin që është i pajisur me një kapacitet më të madh se normalja për të vendosur veten në këpucët e të tjerëve. Me fjalë të tjera, ai është në gjendje të identifikojë instinktivisht nëse bashkëbiseduesi i tij është i sinqertë, i lumtur, i pakënaqur apo jo.
Është e qartë se një aftësi e tillë mund ta bëjë shumë të bezdisshme të kesh një person të tillë pranë. Ata janë në një nivel që tejkalon “Unë të kuptoj” ose “keni të drejtë”. Empatia është një lloj pendimi që kap gënjeshtrën dhe pafytyrësinë, gjë që mund ta bëjë jetën mjaft të komplikuar. Duke pasur aftësinë për të kuptuar pothuajse menjëherë, nëse personi para jush është i besueshëm apo jo, duhet të besohet se empatia do të ketë tendencë të jetë shumë selektive dhe të zhgënjehet shpesh.
Ai do të ketë pak miq dhe shpesh do të duhet të kafshojë gjuhën e tij për të mos thënë gjëra për të cilat mund të pendohet, veçanërisht në vendin e punës. Por nëse ndodh që ne jemi të sinqertë dhe kemi një person i cili është i dashur ndaj një miku, atëherë ne absolutisht nuk duhet ta lejojmë që ai të shpëtojë, sepse nga ai ne mund të presim gjithmonë ndihmë. Dhe pa qenë nevoja të pyesim, sepse miku ynë e kupton kur diçka nuk shkon, madje edhe para nesh.
