Në vitin 1970, Richard Bach publikoi një nga romanet më të bukura të historisë që bënë shumë gjenerata të reflektojnë: ” Il gabbiano Jonathan Livingston”.
Kjo është një përrallë epike që ka si protagonist të saj një pulëbardhë dhe përqendrohet në atë që kafsha mëson nga jeta dhe në fluturim. Kjo është një lloj lutjeje e udhëtimit personal të Jonatanit, në fakt gjahu përpiqet të kapërcejë veten, nuk përshtatet, nuk kufizohet për të qenë në ajër dhe për të gjetur ushqim, por përpiqet të shijojë çdo moment.
“Ne jemi të lirë të shkojmë ku të duam dhe të jemi vetvetja, i vetmi ligj i vërtetë është ai që çon në liri, nuk ka të tjerë”, tha Jonathan Livingston.
Jonathan Livingston ishte një pulëbardhë ndryshe nga të tjerat, ajo kishte një ëndërr, një ëndërr shumë të thjeshtë, por për të tjerët ëndrra e saj nuk ishte normale. Ajo donte të fluturonte, por jo si të gjitha pulëbardhat, ajo dëshironte të fluturojë në një mënyrë të veçantë, me akrobaci dhe rrotullime, gjatë natës, duke përsosur veten gjithnjë e më shumë …
Për ta bërë këtë, ajo duhet të thyente kufijtë e imponuar nga anëtarët e tjerë, thjesht donte të fluturonte, pa u ndikuar nga ajo që bënin të tjerët, ajo donte të arrinte përsosmërinë.
Ëndrrat janë pjesë e natyrës njerëzore, sepse përmes tyre përmirësojmë vetveten, kapërcejmë kufijtë tanë dhe jemi në gjendje ta çlirojmë frymën nga lidhjet e vendosura nga jeta “normale”. Ëndrrat na bëjnë të lirë, na bëjnë të arrijmë në qiell, të prekim bukurinë dhe të shtrijmë shpirtin tonë.
Ëndrrat janë motori i ekzistencës njerëzore dhe arritjet e tij kryesore
Jo të gjitha ëndrrat janë të njëjta, ka disa pothuajse të paarritshme dhe të tjera që realizohen thjesht duke hapur sytë. Të gjitha janë po aq të vlefshme, edhe pse disa janë më të vështira për t’u arritur. Është e lejueshme dhe gjithashtu njerëzore të pyesim, të duam të dimë se çfarë mendojnë të tjerët, për të diskutuar mundësitë e realizimit të ëndrrave tona. Deri këtu, gjithçka është normale.
Sidoqoftë, ka raste, kur këshilla, opinionet e të tjerëve mund të kthehen në një burg nga i cili është shumë e vështirë të arratisesh. Kur këshillat bëhen pothuajse urdhra?
Për një kohë të gjatë ka pasur një debat të pafund në mesin e atyre që besojnë se çdo gjë është e paramenduar që nga lindja dhe ata që janë të bindur se ne vetë e shkruajmë të ardhmen tonë dhe shënojmë çdo hap të jetës sonë. Siç kemi thënë, është një debat i pafund, sepse do të jetë e pamundur të gjendet një zgjidhje, të paktën në këtë botë.
Përkundër këtij debati, ajo që ne mund të kontrollojmë është ajo që ne kemi në duart tona, të drejtojmë hapat tona, të udhëheqim jetët tona në destinacionin që duam.
Ëndërrimi nuk kushton asgjë dhe nëse përqendrohemi në qëllimet që na japin këto ëndrra, si një destinacion që duhet arritur, pa imponuar kufizime që na pengojnë të rritemi si njerëz, atëherë ato vërtet mund të na japin atë që e quajmë “lumturi”.
Destinacioni, qëllimi dhe rruga për ta arritur atë janë të rëndësishme
Të shijojmë peizazhin dhe udhëtimin drejt qëllimit që duam të arrijmë, të shijojmë shoqërinë e një personi që na tërheq në një rast, të shijojmë sytë e një fare që rritet për të mbajtur shumë fruta, të shijojë ëndrrën, dëshirën për ushqim të mirë ose ato hapa më pak të rëndësishëm për të arritur një qëllim që askush nuk e ka konsideruar.
Gëzimi hap pas hapi është thelbësor, sepse nëse nuk mësoni të përfitoni nga gjërat e vogla, duke i respektuar ato, duke e kapur bukurinë në momentet e tyre, atëherë cili kuptim do të kënaqte qëllimin?
Gëzimi i këtyre momenteve do të shmang zhgënjimin e mos arritjen e qëllimit në qëllimet pothuajse të pamundura, dhe do të thotë: “Unë kam luftuar.” Dikush një herë ëndërroi për të shkuar në hënë, pothuajse të gjithë thanë se ishte e pamundur, se kurrë nuk do të shkojë dhe se kjo ishte një nga ato gjërat që duhej ndaluar së ëndërruari.
Kjo ishte ëndrra e shumë njerëzve. Ata nuk e kanë pasur të lehtë këtë ëndërr, pasi kishte shumë nga ata që me mendimet e tyre të prisnin krahët: “nuk mendoj për këtë”, “orientojeni jetën tuaj drejt një qëllimi më realist”, “silluni si një i rritur”, “vetëm ëndërroni për të filluar një punë “,” Hiqni nga bota e përrallave “dhe shumë gjëra të tjera të ngjashme … A ju thonë diçka?
Falë këmbënguljes, ëndrra u bë e vërtetë, kur Neil Armstrong arriti satelitin e Bardhë në vitin 1969 dhe tha: “Ky është një hap i vogël për njeriun, një kërcim gjigand për njerëzimin”.
Jeta na jep vlerat, objektivat, disa i kryejnë ato, të tjerët nuk e bëjnë, ne duhet të jemi të frymëzuar, për të lejuar këto qëllime për të mbushur boshllëqet e ëndrrave tona, të na bëjë të mendojmë, të meditojmë, të reflektojnë, por ne nuk duhet të lejojmë ëndrrat ose realitetin e njerëzve të tjerë të afërt, të kufizojnë, të fshijnë dhe të anulojnë tonat.
Dhe Jonathan Livingston na mësoi se kufiri i vetëm që kemi është të mos realizojmë ëndrrat tona. Dhe ne gjithashtu duhet t’i kushtojmë vëmendje frikës, ata duan të vjedhin dhe të heqin ëndrrat.
Fluturo, pulëbardhë, fluturo, fluturo në ëndrrat tuaja.
