Puthja është një nga gjestet që na mungon më shumë, që prej fillimit të urgjencës së koronavirusit: puthjet dhe përqafimet janë “ndaluar” që nga momenti i parë, duke pasur parasysh që Covid-19 transmetohet saktësisht përmes pështymës dhe spërklave.
Zëvendësimi i puthjes me shenja të tjera të dashurisë nuk ndihmoi shumë: pothuajse tre nga katër italianë deklaruan se puthja ishte gjesti që ju mungonte me shumë, madje edhe më shumë sesa dalja nga shtëpia.
Ekspertët shpjegojnë pse puthja është një gjest instinktiv dhe i pazëvendësueshëm midis dy personave që e duan njëri-tjetrin. Askush nga ne nuk do ta harrojë kurrë puthjen e tij të parë, gjithashtu askush nuk mund të privojë një nënë dhe fëmijën e saj të vogël nga ky gjest. Në fakt puthja është një shfaqje e ndjenjës më intensive të përqafimeve dhe përkëdheljeve, dhe nënkupton një përfshirje më të fortë emocionale.
Sipas psikologes dhe psikoterapistes Vera Slepoj: “Puthja është një sjellje universale, që ndodh në të gjitha civilizimet në forma të ndryshme. Në puthje shijojmë njëri-tjetrin, duke përfshirë të gjitha shqisat. Ky privim për shkak të Covid i detyron njerëzit të racionalizojnë veten e tyre, për të shmangur këtë emocion dhe gjest natyror”. Por ka edhe më shumë, Slepoj shpjegon se fakti i të mos puthurit ka shkaktuar zhgënjim, depresion dhe madje edhe kërkimin e detyrueshëm të llojeve të tjera sigurimesh. Meqenëse puthja është një formë e njohjes, ajo ka implikime të rëndësishme psikobiologjike për të kaluar në faza të tjera, nëse kjo nuk funksionon është e mundur që marrëdhënia të mos fillojë.
Fakti që për një kohë të gjatë distanca shoqërore ose ndarja e detyruar i pengoi shumë çifte të tregojnë ndjenjën e tyre të dashurisë me një puthje, i ka shtyrë njerëzit të zbulojnë dhe të eksplorojnë mënyra të ndryshme të shfaqjes së dashurisë së tyre duke mbajtur distancën e tyre, për shembull përmes videove, buzëqeshjeve , fjalëve të ëmbla dhe poetike, dedikimeve muzikore.
“Tingulli dhe të folurit prekin një botë emocionale, simbolike, të aftë për të dhënë emocione të ngjashme me një puthje,” shpjegon Slepoj. Në planin afatgjatë, të gjithë duhet të kuptojmë se puthja është e pazëvendësueshme. Aq sa ai ishte gjesti që mungoi më shumë gjatë karantinës. Kështu u shprehën 72% e italianëve të përfshirë në një studim të kryer nga Baci Perugina, i kryer në rreth 1100 italianë, burra dhe gra të moshës nga 18 deri në 40 vjeç, me metodologjinë ËOA (Analiza e Opinionit në Ueb) nga një panel me 20 ekspertë midis të cilëve psikiatër dhe psikologë.
Nevoja për tu përmbajtur nga puthja e një personi të zemrës u ndikua më shumë nga paaftësia për të dalë nga shtëpia (64% e përgjigjeve), ose mundësia për të pirë një kafe me miqtë (54%). Sipas 62% të italianëve, puthja është një shenjë konkrete dashurie; pothuajse gjysma (49%) thonë se është mënyra më e mirë për të komunikuar ndjenjën e përkatësisë dhe empatisë, ndërsa 37% mendojnë se ajo shprehet me bashkëpunim dhe miqësi.
Ndër puthjet më të rëndësishme të jetës së tyre, të intervistuarit tregojnë puthjen e parë, për të cilën 6 nga 10 të intervistuar thonë se nuk do ta harrojë kurrë. Ato ndiqen nga puthjet e marra nga nëna (55%), më pas puthja e parë në buzë (49%), e shkëmbyer me dashurinë e parë të adoleshencës. Puthje të tjera që mbahen mend me kënaqësi, përfshijnë ato që shkëmbehen në familje në raste të veçanta (37%), ose për të shprehur ndjenja veçanërisht intensive ndaj miqve të afërt (34%).
“Puthja e nënës, e të afërmve apo miqve, janë të rëndësishme, por mund të zëvendësohen nga përqafimi dhe format e tjera të kompensimit emocional” përfundon Vera Slepoj “ndërsa ajo merr një kuptim unik dhe të pazëvendësueshëm kur ndodh mes dy të dashuruarve: për marrëdhëniet romantike, puthja është themeli për një marrëdhënieje të vërtetë”.
Një shifër përfundimtare, kësaj here pozitive: sipas 75% të mostrës, izolimi i detyruar i bëri njerëzit të vetëdijshëm për rëndësinë e pavetëdijshme të një gjesti kaq të thjeshtë, por në të njëjtën kohë plot kuptim.
