Po, fundi i një dashurie mund të jetë shumë i dhimbshëm, por shëron. Gjithçka kalon…
Mbaj mend akoma fundin e historisë time të parë të dashurisë. Qaja sikur nuk do të kishte të nesërme. Mendoja se kurrë nuk do ta gjeja përsëri një person të tillë. Mendova se nuk do të dashuroja më kurrë. Kisha ardhur në përfundimin se dashuria shërben vetëm për të shkaktuar dhimbje.
Në vend të kësaj, kohë më vonë rashë përsëri në dashuri. Kjo marrëdhënie e re i dha një kuptim të ri dashurisë. Dhe nuk ishte e njëjtë me atë që kisha përjetuar. Ishte një dashuri më e pjekur, më e vetëdijshme, ndoshta më e kujdesshme, por më e thellë se e para. Kur përfundoi marrëdhënia e dytë, ngriva brenda vetes. Unë ndoshta ngriva, në mënyrë që të mos e ndjeja gjithë atë dhimbje.
Ende e desha atë grua, por vazhdoja të mendoja të kënaqesha me thërrime. Ajo nuk e mbajti premtimin për t’u ndarë nga partneri i saj. Pastaj i premtova vetes që të mos e kërkoj më. Atë kohë kam mësuar se ndonjëherë, për hir të vetes, duhet të lëmë edhe ata që duam. Është e nevojshme për vetë-dashurinë dhe për dinjitetin tonë.
Si ndihesha?
Ashtu si dikush që hidhet pa parashutë në ditë të caktuara. Në të tjerat më dukej sikur kisha për të jetuar një Vjeshtë të gjatë. Një Vjeshtë pa premtime të Pranverës. Që atëherë, nuk qëndroj për asnjë sekondë në marrëdhënie të komplikuara, në krahë që nuk më mirëpresin.
Pastaj përjetova disa dashuri të vogla, nga ato që vetëm lëkundin zemrën. Ato që përfundojnë pa shumë dramë, pa keqardhje. Pa të gjitha dhimbjet. Duhej kohë për të shëruar plagët e dy dashurive të para të jetës sime.
Por u rrita, u bëra një person më i fortë, më i vetëdijshëm dhe më i mençur. Sot, di çfarë dua dhe çfarë nuk dua. Çfarë kërkoj në një histori, çfarë mund të duroj dhe nga çfarë të heq dorë!
Unë e di se ende kam shumë dashuri për të dhënë. E di që jam gati të dashuroj sërish dhe e di se do të jetë ndryshe nga të gjitha kohërat e tjera. Unë e di se nëse duhet të përfundojë edhe një tjetër, do të di se si të ngrihem. Do të di si ta shëroj zemrën time.
