Duket si një klishe: dashuria ka kuptim vetëm kur ajo ndahet. Megjithëse sot është normale të flasim për dashurinë, në realitet nuk ka shumë që mund ta ofrojnë atë në një mënyrë të kënaqshme ose, më mirë akoma, që e kuptojnë se dashuria e vërtetë është forma më e plotë e dhënies dhe ndarjes së dashamirësisë pa bërë keq.
Ne nuk po flasim vetëm për marrëdhëniet çift. Le të mendojmë, për shembull, të atyre prindërve që thonë se i duan fëmijët e tyre dhe që pastaj arrijnë vetëm të edukojnë fëmijë që vuajnë.
Duke mos ditur se si të kujdeseni për dikë, duke mos ofruar një dashuri që e ndihmon të rritet, të ndihet pjesë e diçkaje dhe të ketë rrënjë, na bën qenie të humbura, të zhveshura, duke kërkuar një dashuri që ofron siguri dhe mirënjohje.
Dashuria që nuk ndahet ose që nuk jepet në mënyrë koherente, çon në vetmi dhe vuajtje.
Dashuria ndryshon trurin
Ka shumë ekspertë (psikiatër, sociologë, antropologë) që na kujtojnë se njeriu, kur vjen në botë, është fisnik nga natyra. Ne e dimë se kjo ide është pjesë e tendencës së psikologjisë pozitive, por nëse mendojmë për peshën e madhe të stimujve, përvojave, arsimimit dhe madje edhe shoqërisë sa i përket trurit të një fëmije, atëherë ne mund të kuptojmë arsyen e disa sjelljeve.
Dashuria ndryshon në një mënyrë shumë intensive shumë struktura të trurit tonë. Mund të numërohen më shumë se dhjetë zona, të cilat preken nga mungesa e dashurisë gjatë fazës së rritjes. Një tru që nuk gjen stimuj pozitivë në lidhje me dashurinë, nuk zhvillohet siç duhet, sepse pengohet rritja e atyre zonave që lidhen me emocionet.
Një tru që merr rregullisht stimuj negativ është i nënshtruar ndaj stresit dhe ankthit. Kjo kufizon, për shembull, zhvillimin e duhur të trurit të fëmijës. Ai nuk do të asimilojë njohurinë dhe informacionin aq lehtë sa një fëmijë i cili është arsimuar në një kontekst harmonik dhe të dashur.
Ka shumë marrëdhënie të çifteve që bazohen në një dashuri toksike, “e cila lëndon”, kontrollon, gjë që shkakton vuajtje dhe frikë.
Personi përjeton një situatë keqtrajtimi emocional, prandaj një dashuri që nuk është e sinqertë ose thjesht “nuk jepet si duhet”, zhvillon çrregullime të gjumit dhe kujtesës, ankth, ulje të vetëbesimit dhe madje një reduktim të hipotalamusit , struktura cerebrale e lidhur me emocionet.
Dashuria e përbashkët e bën botën më të bukur dhe më të madhe
Dashuria që ndahet na bën më të mëdhenj, brenda dhe jashtë. Është sikur çdo gjë të merrte kuptim, sepse kjo është mënyra se si marrëdhëniet pozitive ushqehen dhe forcohen.
Të duash është të dish të kuptosh dhe ti shohësh të tjerët si veten
Ne të gjithë kemi nevojë për tri gjëra në jetë: të na duan, të na respektojnë dhe të tregojnë mirënjohje.
Nëse tani mund të llogarisësh një ose më shumë njerëz që të japin këto tri gjëra, atëherë mos i lini sepse ata janë gjithë çfarë ju nevojitet në këtë botë. Është një ligj universal.
Dashuria është para së gjithash t’i shohësh të tjerët njësoj si veten. Ne të gjithë e dimë se përbuzja dëmton, mungesa e respektit gjeneron vuajtje dhe kufizimi i hapësirës personale nënkupton kufizimin e rritjes së brendshme që ne të gjithë e meritojmë.
“Të duash” dhe “të dish si të duash” nuk janë e njëjta gjë
Ndoshta në jetë keni takuar dikë që “ju donte”, por që nuk dinte si ta bënte si duhet. Ka nga ata që mendojnë se dashuria është vetëm një dimension që duhet ndarë dhe asgjë më shumë, që nuk kërkon përpjekje të përditshme.
Nuk është kjo sepse një është një baba, një nënë, një vëlla apo një partner. Të duash do të thotë të dish të dëgjosh, të kujdesesh për të tjerët, të jesh në momentet kur ka nevojë dhe ta demonstrosh atë çdo ditë me gjeste të thjeshta dhe themelore.
Dashuria duhet parë dhe duhet të vihet në dukje. Ndonjëherë fjalët nuk kanë rëndësi nëse nuk i shoqërojmë me veprime apo gjeste që i provojnë ato.
Jemi të sigurt se në jetën tuaj keni shumë njerëz që ju duan dhe i doni. Mos harroni se është shumë e rëndësishme që të kujdeseni për ta sikur të ishin thesare të çmuara. Mos harroni se edhe ju meritoni të duheni, respektoheni dhe t’iu jenë mirënjohës.
