Me një ijë të lënduar, flluska në këmbë dhe duke përjetuar llojin e lodhjes që pakkush do ta njihte, Zach Bates mbajti një fokusim dhe vendosmëri të çeliktë. Duke luftuar kundër dhimbjes, pas vrapimit për 28 orë, dhe mes zhurmës së këmbëve të lodhura që luftojnë nëpër papastërtitë e Arizonës, më në fund muzikë e butë dhe qetësuese u dëgjua në horizont.
Pamjet dhe tingujt e familjes brohoritëse, trajnerëve dhe mbështetësve bëheshin gjithnjë e më të fortë, me çdo hap. Vija e finishit, e cila dikur ishte 100 milje larg, ishte pikërisht përballë tij. Një tunel i vogël, i zhurmshëm i fitores njerëzore e mirëpriti Bates ndërsa vrapoi përgjatë vijës së finishit dhe u “çimentua” si një vrapues ultramaratonë.
“Pashë vijën e finishit dhe njerëzit bënë një tunel me krahët e tyre, që unë ta kaloja. Pashë edhe kushërinjtë e mi me shenjat e tyre. Thjesht ishte vërtet emocionuese”, – tha Bates për CNN, duke reflektuar mbi arritjen e tij.
I diagnostikuar me autizëm në moshën 4-vjeçare, 20-vjeçari amerikan përfundoi ultramaratonën e 100 miljeve në ‘Coldwater Rumble’ në fillim të këtij viti, duke u bërë fituesi më i ri në historinë e garës, në moshën 19-vjeçare.
Përfundimi i maratonës prej 20 miljesh, pesë herë në një terren të thyer, është një arritje në vetvete, por Bates përfundoi i 38-ti në përgjithësi nga 99 startues, duke vrapuar pak më shumë se 28 orë. Vlen të përmendet se 33 vrapues nuk e përfunduan dot garën.
Arritja e bën Bates të duket si një ultra-vrapues me përvojë, por ai dhe familja e tij sapo kanë filluar udhëtimin e tyre në botën e ultramaratonës. Bates, pasi u diplomua në maj 2021, befasoi familjen e tij me një pasion të ri.
“Natën e diplomimit, ai vjen tek ne dhe thotë: hej, dua të vrapoj një garë 100 milje para ditëlindjes sime të 20-të, që ishte rreth tetë muaj nga ajo datë. Dhe unë i thashë: oh, kjo është shumë”, – kujton nëna e 20-vjeçarit për “CNN World Sport”.
Mbi vendimin e tij për të vrapuar 100 milje, Bates thotë: “Kam parë udhëtimet e njerëzve dhe më pas mendova se ishin vërtet të lezetshëm dhe interesantë, dukej ndryshe nga garat e tjera. Doja të provoja ta bëja këtë”.
As ai dhe as prindërit e tij nuk kishin ndonjë përvojë paraprake të përgatitjes për detyrën në fjalë, por Rand dhe Brian, babai i tij, gjetën mënyra për ta ndihmuar, duke e bërë me të vërtetë një çështje familjare.
“Ne kërkojmë shtigje, që ai t’i ndjekë. Ne do të shkojmë para kohe si familje dhe do të ecim në një shteg për t’u siguruar që djali është i sigurt”, – thotë Rana.
Përveç gjetjes së shtigjeve, ata lexojnë libra së bashku, organizojnë të gjithë ushqimin e tij dhe sigurohen që djali të ketë pajisjet e duhura, si ora që mban në vrapime të gjata, në mënyrë që ta gjurmojnë dhe të sigurohen se është i sigurt dhe në rrugën e duhur.
Rana dhe Brian madje ndihmuan me oraret e stërvitjes përpara se të gjenin vrapues më me përvojë në ultramaratonë, si mentori John Hendrix dhe trajneri Nickademus de la Rosa.
Me ekspertizën e Hendrix dhe De la Rosa, i riu amerikan u përgatit duke garuar në distanca më të shkurtra dhe përparoi me sukses deri në 100 milje në një kohë të shkurtër.
