Kur u shtrua për herë të parë në spital, “mjekët i thanë familjes se kisha 2 për qind mundësi për të jetuar”, kujton ai. “Më vunë në një gjë të quajtur makinë ECMO, e cila bën të gjithë frymëmarrjen për zemrën dhe mushkëritë. Dhe kjo quhet Hail Mary. Askush nuk i mbijeton asaj. Ishin pesë persona të vendosur në një makinë ECMO atë natë dhe katër të tjerët vdiqën ndërsa unë mbijetova,” thotë ai. “Pra, pyetja e madhe është pse? Pse isha unë i vetmi? Duhet të ketë një lloj arsyeje.”
Matthew Perry është gati të tregojë të vërtetën për jetën e tij.
Ylli i Friends, tashmë 53 vjeç, i adhuruar për portretizimin e Chandler Bing në serialin televiziv Friendsw, ka shkruar një libër me kujtime jashtëzakonisht të bukur, “Friends, Lovers and Big Terrible Thing” (libri del në 1 nëntor), duke detajuar udhëtimin e tij – një udhëtim i mbushur me ngjitje të jashtëzakonshme dhe rënie shkatërruese.
“Doja të ndaja të vërtetën time, por jo para se të isha i sigurt që nuk do të bija sërish në anën e errët të gjithçkaje”, thotë ai për revistën PEOPLE. “Më duhej të prisja derisa të isha esëll dhe i sigurt – dhe larg sëmundjes aktive të alkoolizmit dhe varësisë – për t’i shkruar të gjitha. Dhe gjëja kryesore ishte se duhej të isha shumë i sigurt se rrëfimi im do t’i ndihmonte njerëzit.”
Perry hap kujtimet e tij me zbulimin se ai pothuajse vdiq disa vjet më parë, në moshën 49-vjeçare.
Duke pranuar publikisht në atë kohë se ai vuante nga një perforim gastrointestinal, aktori në fakt kishte kaluar javë të tëra duke luftuar për jetën, pasi zorra e trashë i shpërtheu nga përdorimi i tepruar opioideve. Ai kaloi dy javë në koma dhe pesë muaj në spital dhe iu desh të përdorte një qese kolostomie për nëntë muaj.
Kur u shtrua për herë të parë në spital, “mjekët i thanë familjes se kisha 2 për qind mundësi për të jetuar”, kujton ai. “Më vunë në një gjë të quajtur makinë ECMO, e cila bën të gjithë frymëmarrjen për zemrën dhe mushkëritë. Dhe kjo quhet Hail Mary. Askush nuk i mbijeton asaj.”
Kur Perry u shfaq për herë të parë në serialin Friends në moshën 24-vjeçare, varësia e tij ndaj alkoolit sapo kishte filluar të shfaqej. “Unë mund ta përballoja atë, në një farë mënyre. Por kur arrita moshën 34 vjeç, isha vërtet i fundosur në telashe,” pranon ai. “Por ka pasur vite që kam qenë esëll gjatë asaj kohe. Sezoni 9 ishte viti që isha mjaft i matur, gjatë gjithë rrugës. Dhe mendoni pak, ishte gjithashtu sezoni kur u nominova për çmimin e aktorit më të mirë… Mendova: “Kjo duhet të më tregojë diçka”.
Në një moment të frikshëm gjatë mbretërimit të Friends, Perry merrte 55 Vicodina në ditë dhe peshonte në 58 kg. “Nuk dija si të ndalesha”, tha ai. “Nëse policia vinte në shtëpinë time dhe më thoshte: “Nëse pi sonte, do të të çojmë në burg”, do të filloja të bëja gati paketat. Nuk mund të ndaloja sepse sëmundja dhe varësia janë në progresion. Kështu që bëhet gjithnjë e më keq ndërsa rritesh”.
Ndonëse Perry u përpoq të fshihte gjendjen e tij, ndryshimet dramatike në pamje vit pas viti, pasqyronin gjendjen e tij. Shokët aktorë “ishin të kuptueshëm dhe ata ishin të durueshëm”, shton ai. “Është si pinguinët. Në natyrë, kur dikush është i sëmurë, ose kur është shumë i lënduar, pinguinët e tjerë e rrethojnë dhe e mbështesin. Ata ecin rreth tij derisa ai pinguin të mund të ecë vetë. Kjo është diçka që grupi bëri për mua.”
I sinqertë në lidhje me rikthimet e tij – ai ka qenë në rehabilitim 15 herë gjatë viteve – Perry është mësuar mirë me mjetet e nevojshme për të qëndruar esëll. “Unë jam shumë i shëndetshëm tani,” thotë ai, përpara se të shtojë me shaka, “Më duhet të mos shkoj më në palestër, sepse nuk dua të jem në gjendje të luaj vetëm role superheronjsh. Por jo, unë jam një djalë mjaft i shëndetshëm tani”.
Ai gjithashtu ka plagët e mbetura: Ka bërë 14 operacione në stomak deri më tani. “Kjo është kujtesë për të qëndruar esëll,” thotë ai. “Gjithçka që duhet të bëj është të shikoj poshtë”.
Shtysa e tij për të ndaluar marrjen e drogës? “Terapisti im më tha: “Herën tjetër që mendon të marrësh Oxycontin, mendo vetëm të kesh një qese kolostomie për pjesën tjetër të jetës,” kujton Perry “Dhe u hap një dritare e vogël dhe unë u zvarrita nëpër të dhe nuk dua më Oxycontin.”
Tani Perry është më i vendosur se kurrë që të përpiqet të ndihmojë të tjerët që kanë luftuar gjithashtu me varësinë. “Ishin pesë persona të vendosur në një makinë ECMO atë natë dhe katër të tjerët vdiqën ndërsa unë mbijetova,” thotë ai. “Pra, pyetja e madhe është pse? Pse isha unë i vetmi? Duhet të ketë një lloj arsyeje.”
Për ata që e lexojnë librin, “Unë mendoj se do të habiten se sa keq u bëra në momente të caktuara dhe sa afër vdekjes isha,” thotë ai. “Unë them në libër që nëse do të vdisja, kjo do t’i trondiste njerëzit, por nuk do të befasonte askënd. Dhe kjo është një gjë shumë e frikshme për të jetuar. Kështu që shpresa ime është që njerëzit të lidhen me të dhe ta dinë se kjo sëmundje i prek të gjithë. Nuk ka rëndësi nëse je i suksesshëm apo jo, sëmundjes nuk i bëhet vonë.”
Kur bëhet fjalë për mirënjohjen, Perry ka mësuar se “gjithçka fillon me të qenit esëll. Sepse nëse nuk je, do të humbasësh gjithçka. Unë jam një djalë jashtëzakonisht mirënjohës. Jam mirënjohës që jam gjallë, kjo është e sigurt. Dhe kjo më jep mundësinë të bëj gjithçka.”
Udhëtimi, edhe pse tepër i errët ndonjëherë, e ka bërë Perryn më të fortë “në çdo drejtim”, këmbëngul ai. “Ajo me të cilën jam më i befasuar është qëndrueshmëria ime. Mënyra se si mund të rikthehem nga gjithë kjo torturë dhe tmerr. Doja të tregoja historinë, edhe pse është pak e frikshme të tregosh të gjitha sekretet e tua në një libër, dhe kështu bëra. Nuk kam lënë asgjë jashtë. Gjithçka është aty.”
Por është gjithashtu një histori “e mbushur me shpresë”, shton ai. “Sepse ja ku jam ende këtu.
