Ndonjëherë disa fjalë janë në gjendje të mbyllin thelbin e një personi. Ato që përfaqësojnë më së miri Gianluca Vialli, i tha ai vetë, në intervistën e katër viteve më parë për “Corriere della Sera”: “Shpresoj se historia ime mund t’i ndihmojë të tjerët që të merren me atë që po ndodh në mënyrën e duhur dhe mund të shërbejë për të frymëzuar njerëzit që janë në udhëkryqin përcaktues të jetës.
Do të doja që dikush të më shikonte dhe të më thoshte: Është edhe për shkakun tuaj që unë nuk u dorëzova”. Kështu tha ai, duke shpjeguar fillimin e betejës kundër kancerit të pankreasit. Disa fjali të thjeshta, të cilat tregojnë qëndrimin e më trimave, të atyre që shpresojnë se mënyra e përballimit të sëmundjes mund të jetë ngushëlluese për ata që jetojnë një përvojë të ngjashme.
Por Gianluca nuk i pëlqente ta imagjinonte rrugën e trajtimit të sëmundjes si një luftë. Tumori ishte bërë “shoku i tij i udhëtimit”, ai e quajti kështu për të mos rritur ndjenjën tashmë shumë të fortë të dëshpërimit. Ai kurrë nuk e fshehu frikën e vdekjes dhe në fund të fundit, me të vërtetë guximtarët nuk janë ata pa frikë, por ata që kanë forcën për ta pranuar dhe për ta kapërcyer atë.
Ai u ka qëndruar gjithmonë besnik këtyre parimeve, aq sa në muajin mars u shpreh kështu: “E kuptoj gjithashtu se koncepti i vdekjes përdoret për të kuptuar dhe vlerësuar jetën. Ankthi i pamundësisë për të përfunduar të gjitha gjërat që dua të bëj, duke qenë super i emocionuar për të gjitha projektet që kam, është diçka për të cilën ndihem keq”.
Gjithçka nisi në vitin 2017. Por kaluan disa muaj para se Vialli ta bënte publike gjendjen e tij shëndetësore. Për një kohë arriti ta fshehë, duke veshur një pulovër poshtë këmishës për t’u dukur në formë. Tetë muaj kimioterapi dhe gjashtë javë radioterapi kishin hapur një brazdë të thellë, duke e bërë atë të humbiste mbi 15 kilogramë.
Një periudhë që i shërbeu atij për të pranuar një gjendje të ndërlikuar, të përbërë nga shumë mekanizma delikat. Mbi të gjitha, dhimbja e atyre që e dinë se po shkaktojnë vuajtjet e njerëzve të tyre të dashur, aq sa ndihen fajtorë për një sëmundje, për të cilën padyshim nuk janë përgjegjës.
Familja, natyrisht, u mblodh rreth tij. Gruaja e tij Cathryn dhe vajzat Olivia dhe Sofia e kanë ndihmuar atë në çdo kohë, duke mos e lënë kurrë t’i mungojë dashuria e tyre. Duke lënë pas fazën dëshpëruese, Vialli, i cili gjithashtu nis të shfaqet pa fanellë poshtë këmishës, dha vërtet shpresa për më të mirën.
Pozitiviteti rritet me kalimin e muajve. Aq sa në mars 2019 ai pranoi propozimin e Federatës Italiane të Futbollit, e cila e emëroi ambasador për vullnetarët e Romës në funksion të Kampionatit Evropian udhëtues të planifikuar fillimisht për vitin e ardhshëm dhe më pas të shtyrë për shkak të shpërthimit të pandemisë. Për një rol të tillë do të ishte tretur, mbi të gjitha e di Roberto Mancini, mik i përjetshëm dhe trajner i kombëtares, i cili shtyu ta kishte në krye të delegacionit axurr.
Ai i mori detyrat në këtë pozicion të ri në nëntor 2019. Pasi mposhti edhe Covid-in në pranverën e vitit 2021, gjatë Kampionatit Europian mbajti një funksion themelor për ekuilibrin e skuadrës. Është një mbështetje e çmuar teknike dhe mbi të gjitha njerëzore. Shpirti i tij i guximshëm, por i përulur bëhet një “shembull i gjallë” se si të përballemi me sfidat më të mëdha të ekzistencës.
Lotët që ai lëshoi, pasi fitoi Evropianin, ndërsa përqafoi Mancinin, rrëqethin më shumë sot. Atë trofe që e kishte ndjekur gjithmonë me kombëtaren, e kishte marrë në një mënyrë që nuk do ta imagjinonte kurrë. Dhe kjo ndihmoi për të shpërbërë një nga barrat e karrierës së tij që mbante përbrenda.
Buzëqeshjet u zhdukën pak ditë më parë, shqetësimi e zvogëloi shpresën dhe i hapi vend një makthi. “Në fund të një ‘negociate’ të gjatë dhe të vështirë me ekipin tim të mrekullueshëm të onkologëve, vendosa të pezulloj, me shpresë përkohësisht, angazhimet e mia profesionale të tanishme dhe të ardhshme.
Qëllimi është të përdor të gjitha energjitë e mia psikofizike për të ndihmuar trupin tim të kapërcejë këtë fazë të sëmundjes, për të përballuar sa më parë aventura të reja dhe për t’i ndarë me të gjithë ju. Një përqafim”. Kështu shkroi në mesazhin e tij të fundit Vialli, teksa u shtrua në një klinike në Londër, aty ku edhe ndërroi jetë sot, në moshën 58-vjeçare.
Përpjekjet për t’i qetësuar të gjithë kanë dështuar, ndoshta edhe pak sepse vdekja e Sinisha Mihajlovic e Pele kanë rrënjosur një ndjenjë të thellë trishtimi në futboll. Dhe tani, për fat të keq, kjo ndjenjë trishtimi është e destinuar në mënyrë të pashmangshme të rritet.
